Zaimek Zaimki jako część mowy stanowią ze względu na swoje właściwości morfologiczne i semantyczne niejednolity zbiór leksemów. Tradycyjne opracowania problematyki zaimków rozróżniają zaimki rzeczowne, do których należą zaimki osobowe (ja, ty, my, wy, on), zaimek zwrotny (się) i częściowo zaimki pytające, względne (kto, co i ich zaprzeczone odpowiedniki nikt, nic) i nieokreślone (ktoś, coś, ktokolwiek, cokolwiek), dalej zaimki przymiotne, do których należą zaimki wskazujące (ten, tamtem, ów, sam) zaimki dzierżawcze (mój, twój, nasz, wasz, swój) i częściowo zaimki pytające, względne (jaki, który, czyj) i nieokreślone (jakiś, któryś, czyjś, wszystek, jeden) oraz zaimki liczebne (ile, tyle). Leksemy należące do tradycyjnej kategorii zaimków nie posiadają wspólnych cech formalnych ani znaczeniowych. Na przykład zaimki dzierżawcze mój, twój, nasz, wasz, swój odmieniają się jak przymiotniki i w zdaniu pełnią funkcję atrybutywną (Nie wziąłem swojej książki. Nie dotykaj moich rzeczy.). Niektóre leksemy zaliczane tradycyjnie do zaimków posiadają morfologiczną kategorię rodzaju gramatycznego lub liczby (ten, on, który), inne tych kategorii natomiast nie posiadają (ja, ty, się). Ze względu na charakterystyki morfologiczne i syntaktyczne stanowią jednolitą grupę tylko zaimki rzeczowne. Zaimki przymiotne po prostu przymiotnikami, zaimki liczebne zaś liczebnikami. Zaimki względne, które odmieniają się jak przymiotniki, są relatorami, tj. pełnią funkcję wskaźnika relacji między częściami zadania złożonego. Ania nie miała żadnej przyjaciółki, której mogłaby opowiedzieć o swoich kłopotach. Studenci do ostatniej chwili nie wiedzieli, kto będzie egzaminował. Zaimki, tradycyjnie zaimki rzeczowne, nie występują w funkcji predykatywnej i zazwyczaj także w funkcji atrybutywnej. Do charakterystyk morfologicznych należy to, że mają one supletywną fleksję i obligatoryjny charakter ma dla nich (z wyjątkiem on) tylko kategoria przypadka. W odróżnieniu od rzeczowników zaimki przedmiotów nie nazywają, ale tylko wskazują na nie. Ze względu na znaczenie dzielą się zaimki na kilka klas: a) zaimki osobowe (ja, ty, my, wy, on) - pełnią funkcję deiktyczną (wskazującą), w trakcie aktu komunikacyjnego ja identyfikuje mówiącego, ty słuchacza, my zbiór osób, do którego należy mówiący, i wy zbiór osób do którego należy słuchacz. Zaimek on wskazuje na przedmiot lub przedmioty, które nie są uczestnikami aktu komunikacji. Zaimki osobowe związane są z kategorią osoby czasowników. A: Janka znów nie ma. B: Ja wam mówiłam, że on się zawsze spóźnia. C: No cóż, nie będziemy na niego czekać. b) zaimek zwrotny (się) - sygnalizuje tożsamość desygnatu, por. zdania o strukturze X kupił co komu: Karol kupił sobie sweter. Karol kupił córce sweter. i X nienawidzi kogo: Janek i Ewa nienawidzą się. Janek i Ewa nienawidzą Tomka. c) zaimki pytajne (kto, co) - wyrażają niewiedzę mówiącego co do tożsamości obiektu. Kto występuje w pytaniach o osobę, co w pytaniach o przedmiot. d) zaimki nieokreślone (ktoś, coś, ktokolwiek, cokolwiek) - wskazują na niejednoznacznie zidentyfikowany obiekt. Zaimki z afiksem -ś sygnalizują, że mówiący nie może lub nie chce jednoznacznie identyfikować obiektu, zaimki z afiksem -kolwiek sygnalizują, że dokładna identyfikacja obiektu nie jest istotna. Zapytaj kogoś, kto się na tym zna. Ktokolwiek jest lepszy od ciebie. e) zaimki przeczące (nikt, nic) - w zdaniach zaprzeczonych sygnalizują nieistnienie obiektu - osoby lub przedmiotu. Charakterystyka morfologiczna Zaimkom może przysługiwać gramatyczna kategoria przypadka, liczby, rodzaju i osoby. Tylko kategoria przypadka jest kategorią fleksyjną dla wszystkich zaimków. Pozostałe kategorie mają tylko charakter klasyfikujący, tj. zaimkowi przysługuje tylko jedna wartość danej kategorii. kategoria się ja, ty, my, wy on kto, ktoś, ktokolwiek, nikt co, coś, cokolwiek, nic liczba 0 klas. fleks. klasyfikująca rodzaj 0 0 fleks. klasyfikująca przypadek fleks. fleks. fleks. fleksyjna osoba 0 klas. klas. klasyfikująca kategorie klasyfikujące: ja/ty - singulare tantum, osoba pierwsza / druga my/wy - plurale tantum, osoba pierwsza / druga on - osoba trzecia lp./lm. kto/co - singulare tantum, rodzaj męskożywotny/nijaki, osoba trzecia Według charakterystyki morfologicznej zaimki dzielimy na zaimki bezrodzajowe (ja, ty, my, wy, się) i rodzajowe (on, kto, co). I. Fleksja zaimków bezrodzajowych: ja, ty - krótsze formy D., C. i B. (mię, mi, mię, cię, ci, cię) są wariantami pozycyjnymi i występują w pozycjach nieakcentowanych, czyli mają charakter enklityczny. Taki sam charakter mają formy D. i B. (się) zaimka się. Zaimek ten nie posiada formy M. Kupię ci nową bluzkę. Pamiętam, że pieniądze dałam tobie. Widziałam cię. Widziałam tylko ciebie. II. Fleksja zaimków rodzajowych: on - ma odmianę przymiotnikową. Formy D., C. lp. rodzaju m. i n. (go, mu) oraz B. lp. rodzaju m. (go) mają charakter enklityczny. W D., C. i B. lp. i lm. wszystkich rodzajów występują formy z nagłosowym j lub ń. Formy z nagłosowym ń sygnalizują pozycję po przyimku. W N. i Ms. obu liczb i rodzajów występują tylko formy z nagłosowym ń. Jego nie spotkałem. Zaczniemy bez niego. Pokaż jej, gdzie jest toaleta. Dla niej nie mam żadnego prezentu. Nie było ich na zebraniu. Przyszli wszyscy oprócz nich. Formy jego, jej, ich pełnią funkcję przymiotników dzierżawczych. W tej funkcji nie stanowią form fleksyjnych zaimka on i należy je uznać za odrębne leksemy. Leksemom tym przysługuje cecha nieodmienności. ktoś, coś, ktokolwiek, cokolwiek - sufiks -ś, -kolwiek nie zmienia się, dodawany jest do form fleksyjnych zaimków kto, co