Carolyn Dorfman w 1982 roku w New Jersey zatozyta Carolyn Dorfman Dance Company. Przez ponad 20 lat zreali-
zowata z tym zespotem 50 spektakli. Skoňczyia taniec na Uniwersytecie w Michigan i w nowojorskiej Tisch School for the
Arts. Duio czasu pošwieca nauczaniu taňca,  prowadzi warsztaty, wymienia došwiadczenia z mtodymi choreografami na
catym šwiecie. Zawsze podkrešla, že jest córkq polskich Zydów, którym udato sie uciec do Stanów przed Holocaustem.
Dia niej samej przesztošč jest bardzo wažna, nawiqzuje do niej w wielu spektaklach.
wspólna podróž
o Carolyn Dorfman
"Human being" - to okrešlenie, które najcz?šciej padalo z ust Carolyn podczas naszej rozmowy. Galo tancerza, widz, który rozumie taniec, dlatego, že rozumie jezvk ciala, ludzie na scenic, poslugujacv sie tvm jczvkiem i wreszcie ona i jej prywatna, ludzka história - wszystko to jest w pracy Dorfman bardzo wažne. Wedlug niej taňczac poslugujemy sie instrumentem, z którego jestešmy stworzeni jako istot.v ludzkie, i on natychmiast stáje si? cz?šci;| obrazu. Nawet jeslí choreograf chce zrobié spektakl o czymš innyni, nie o ludziach, musi znaležé sposób, žeby czytaé z faktu, že jestešmy istotami ludzkimi, z tego musi budowaé przekaz. Podkrešla, že wažny jest dla niej kontakt z publicznošcia: - Fascv-nuJ3 mnie ludzie, ich došwiadczenía i to wszystko, co nas, ludzi, taczy - mówi Dorfman. - Interesuje mnie mówicnie o zvciu, o jego znaezeniu, o znaezeniu emoeji. Chce tež, zeby odbiorey w pewien sposób odnaležli siebie samých w spektaklu. Niezaležnie od tego, czv choreografia polega na opowiadamu historii z wyražna narracja, czv tvlko na przckazywaniu emoeji, wažne jest, zeby znaležé punkt wspólnv. Chce, žeby publiczno.se byla zaangažowana.
To zaangažowame nic polega wedlug Dorfman na fizycznym udziale w spektaklu, a raczej na silným emocjonalnym uezest-niehvie widzów, tak silným, ze može nawet zmienié dramaturgie przedstawienia. Ta zásada obowiazuje miedzy innymi w choreografii "Echad", z która niedawno, na zaproszcnie Slqskiego Teatru Tanca, przvjechala do Polski.
Jak buduje swoje spektakle? W jaki sposób opowiada tc historie? - Wierze, že im bardzicj jest sie konkrétnym, tym bardziej to, eo si? mówi moze bvé uniwersalne - podkrešla. - Zrozumialam, že obrazy musza bvé bardzo jednoznaezne, klarowne. Poza tym wažna ezešcia tego, co chce powiedzieé twórca spektaklu jest indywidualny styl tancerza. Lubie, zeby jego obecnošé na scenie byla bardzo silná. Nie chôdzi o zaehwvcanie sie sama technika, to po pewnym ezasie stáje si? nawet nudne. Chôdzi o možliwošé korzystania z bogatego alfa-betu ciala, ž.ebvm mogla wyrazié wszystkie obrazy, które ja jako choreograf wymyšlam.
Wšród obrazów, jakie stworzyla ze swoinr zespolem, jest kilka bardzo mocno zwiazanych z przeszlošciq jej rodzmy, m.in. "Meine Menchen" i "The Klezmer Sketch".
Dorfman: - Kazdy ma swoja historie, jakieš przežycia za soba, które decvduj;j o tvm, jak odbiera rzeczywistošé. Artysta wnosi to wszystko do pracv i deevduje o tym, jak wyglada mterakeja miedzy nim a odbiorca. Ja chcialabvm, zeby moja publieznošč czula, že wyruszvlišmy rázem z jakíegoš miejsca i rázem podróžujemy. Zalezy jej takže na uniwersalnym oddzialywaniu, mówi, že w každej swojej pracy chce przekazvwaé prawde o ezlowieku.
wlašeiwíe nie wymaga to od niej, jako twórcy spektaklu, wi?kszego zaangazowania, poniewaž wynika z nátury teatru taňca: Znaki, jakie widzimv na scenie sa dosvé jasne. Nawet ješli nie vviemy, co to dokladnie znaczv, znamv róžnice miedzy szarpnieciem a dotykiem. U žródel taňca wspólczesnego leza šrodki, jakimi poslugujemy si? jako ludzie.
- Taniec jest form;; sztuki, która nie može istmeč bez komunikowa-nia si?, polega na bvciu z ludžmi, wšród ludzi - mówi. - Ja wlašci-wie nie pracuj? samotníc w sali prób. Na moich zajeciach ludzie nie taňeza sami, ale ze sobí). Sq tancerze, którzy tego nie lubiq, ale dla mnie taniec polega na wspóldzialaniu, na dzieleniu si? i na roz-mowie. Dzi?ki temu weiaz si? ueze, przez to, eo widz? i przez. to, že jestem blisko ludzi. Che? dotykaé ludzi.
Dorfman podkrešla, ze teatr taňca nic jest dla niej wylacznie
zbieraniem pomvslów choreografieznych. Boi si? sytuacji,
w której ktoš patrzac na scén?, móglby zapytaé: dla
kogo i po co to wszystko si? dzieje? Jej zdaniem
dužo uwagi powinno si? pošwi?eaé elementom
(      teatrálnym.   Czasem   sytuacja   si?   odwraca
- jest ich bardzo dužo, ale twórcy nic mája
nic do powiedzenia. Trzeba to umieé
wvwazvč, žebv teatr taňca nie byl tylko
teatrem i nie byl tvlko tancem.
Marta Strzelecka