Latina pro nelatináře – hodina XII.

                                               Četba



Gesta Romanorum


Cap. 69. De arbore et uxoribus suspensis.

Refert Valerius, quod Patinus flens dixit vicino suo: "Habeo arborem infelicem in orto meo, in qua
uxor mea prima se suspendit; postmodum secunda; etiam nunc tertia. Et ideo dolor est
intolerabilis." Ait vicinus, cui nomen Arrus: "Miror te in tantis successibus lacrimas emisisse. Da
mihi, rogo te, tres surculos illius arboris, quia intendo inter vicinos dividere, ut quilibet
arborem habeat ad uxorem suam suspendendam!" Et sic factum est.


Cap. 36. De eo, qui nomen suum perpetuare voluit.

Valerius narrat, quod quidam nobilis sapientem consuluit, quomodo posset nomen suum perpetuare.
Respondit, quod si virum illustrem occideret. Quo audito Philippum, Alexandri patrem, occidit, ut
nomen acquireret sibi. Sed ille misera morte mortuus est.


Cap. 19. De elephante et virginibus.

Erat quidam imperator, qui habuit quandam forestam, in qua erat elephas, cui nemo audebat
appropinquare. Haec audiens imperator a philosophis naturam elephantis quaesivit. Illi vero
respondebant et dixerunt, quod virgines nudas multum diligeret ac in cantu earum delectaretur.
Imperator statim fecerat inquiri duas puellas pulchriores, quas in imperio habebat. Inventae sunt
duae virgines. Ambae forestam intrabant totaliter denudatae. Una pelvim accepit, altera gladium, et
inceperunt dulciter cantare per forestam. Haec audiens elephas venit ad eas et coepit mamillas
earum lambere. Ille cantum continuabant tamdiu, quousque elephas requievit in gremio eius, quae
pelvim portabat. Puella alia videns elephantem dormire cum gladio illum occidit. Puella alia
sanguinem in pelvi accepit, et de illo sanguine rex fecit fieri purpuram.


Cap. 64. De iniquo iudice.

Erat quidam imperator, qui statuit pro lege, quod sub poena gravi quilibet iudex recte iudicaret.
Accidit, quod quidam iudex muneribus corruptus falsum iudicium dedit. Imperator cum hoc audisset,
servis suis praecepit, ut eum excoriarent, quod amplius falsum iudicium non daret. Et sic factum
est. Pellem eius in loco, ubi iudex sedere deberet, posuit ad designandum, quod quilibet iudex
cogitaret, quod amplius falsum iudicium non daret.