Arjen Duinker / De wind heeft een blauwe staart
In dit gedicht kunnen we de aanwezigheid van de postmoderne heel duidelijk zien.
De deconstructie kunnen we in het doorbreking van een soort grenz in het waarneming van het realiteit
merken- in de staarten en kleuren van de elementen. Het gedicht geeft een gewoon omschrijving die
geen bedoeling heeft en het is moeilijk om er een betekenis toekennen en hem te begrijpen. Maar daar
gaat het in de postmoderne literatuur ook niet over.
Wat de vorm betreft heeft dit gedicht alleen niet-rijmende rijmen en de vorm van een sonnet ik een
verkeerde orde. De auteur brak de klasieke vorm door. Er is ook fragmentatie te vinden als elke couplet
het over dezelfde elementen en één kleur van de staart heeft. In de derde is er een spoor van kontrast zwart,
wit, zwart. Dit gedicht is een collage van "semantische categorieën", een niet serieus chaotisch
spelletje en de thema bevat geen "groot verhaal".
De intermedialiteit kunnen we merken in het gebruik van woorden "dan" en "tenslotte", als het een
gewoon omschrijving was, maar hij gebruikt die plotseling in het middel van het gedicht zonder
duidelijk te maken, waar het begin eigenlijk staat. Maar "tenslotte" sluit eigenlijk niets, want de einde
blijft open voor een vrije interpretatie van de lezer.
Adriana Homolová
263651