Summary
In this article I want to look at a double conjuncture around an object of study - the cinema - which has itseif only recently been accorded the status of a discipline: film studies. Precisely because of its somewhat 'performative'position in the academy compared to literary studies, art history or philosophy, film studies is constantly called upon to construct for itself a viable relation to history, theory and cultural studies, while at the same time knowingfull well that disciplines such as 'art history' 'literary theory' and 'cultural studies1 are themselves mediated and constructed by other fields of force, not least by one that now calls itself 'media theory.'The positioning of film studies within these wider fields, where it is at times central, at times quite marginal, is thus the function of a process that in many ways has only just begun: the transformation of the classic humanities based on mitten texts, their history ['influence'] and hermeneutics ['interpretation!, within a different, more 'dynamic' and unstable media environment Dependent on the space allowed and allotted to the study of images, representation and symbolic action in society at large, film and media studies is under constant and increasing pressure to legitimate itselj vis-a-vis the hard and social sciences. This means that while film studies' 'place' in the university curriculum is largely secured - thanks to the double conjuncture of the cinemas popularity among the university's primary 'clients,' the students, and the perceived social and economic relevance of what in the jargon is known as 'the mediaf in general - the place is farfrom uncontested, because in each case it is already fully-occupied by sitting tenants that are unwilling to cede territory.
Thomas Elsaesser is Professor in the Department of Media and Culture at the University of Amsterdam. Most recent books as author include Studying Contemporary American Film (2002, with Warren Buckland), Filmgeschichte und Frühes Kino (2002), European Cinema: Face to Face with Hollywood (2005), Terror und Trauma (2007) ^Filmtheorie zur Einführung (2007, with Malte Hagener).
"In the script it is written, and on the screen, it's pictures"
(Min)achting voor adaptaties
Peter Verstraten
Volgens een welbekende definitie, gelanceerd door Ricciotto Canudo in de jaren twintig, is film de 'zevende kunst' Film dankt deze kwaiificaüe aan zijn heterogene karakter. Yolgens Canudo is film namelijk nlet de zevende kunst omdat het na zes andere volgt, maar omdat het een Synthese is van dric ritmische en drie plastische kunsten. Die drie ritmische zijn dans, muziek en poezie; de drie plastische architectuur, beeldhouwkunst en schilderkunst.1 Het is op zijn minst opvallend dat theater en literatuur die vaak als 'zusters' van de cinema worden betiteld, buken de definitie vallen. De logica van deze uitsluiting is gelegen in de gedachte dat theater en literatuur de film in het 'moeras' van het verhalen verteilen trekken. Wil de film zieh kunnen ontplooien tot een 'wäre* kunstvorm, zo luidt de redencring, dan dient het zieh verre te houden van de valkuU van narrativiteit. Oftewel, een film kan een artistieke claim doen gelden, indien hij zieh distantieert van literairc en theatrale invloeden.
Volgens een esthetische visie op film werkt literatuur als een
1 " Zie ook Dalle Vacche 17, fcij rdaleett Canudo's arrikel aan Gotthold Lcssings befaamde essay "Laokoön, oder Über die Grenzen der Malerei und Poesie" (1766).
22
Thomas Elsacsscr
(Min)achtiiig voor adaptaties  - 23