Apud scamnum infans stabat, pleno gurgite clamabat. „Nebulo, tu habes mores, siste tandem iam clamores!
Est meridies, momento pater est hie post laborem:
ignis eget alimento propter tuummet furorem!
En, hie eques, currulus — ludas! — habes gallulum!" — Sed cum gallo currulus volat paf! in angulum.
Tollit denuo clamores — „Crabro perdat temet iam —! Credas, hue Empusae horrores protinus alliciam!
Veni, veni, tute Empusa, istum malum hinc asporta!" — En, it quidam, iam reclusa fit paulatim casae porta.
Anus fusca, torvo vultu, cum bacillo, torta crura; convelata crasso cultu, vox procellae, rauca, dura!
„Da puellum!" — „Tu, Rex sortis, mi dimitte verba vana!"
Aťflat matrem ventus mortis, en, hic est Meridiana!
Vult ad mensám propinquare, repit compar obvio: mater nequit iam spirare, natum pressat gremio.
Respicit, Empusa repit,
vult puellum rapere, vadit propius, iam coepit bracchia protendere.
Manům porrigit ad natum,
mater torpet perturbata: „Propter Christi cruciatum!" čadit sensibus privata.
En, campanae vox auditur, est diei iam discrimen; porta raptim aperitur, pater transit casae limen.
Matris os est alba nix, natus ad cor est pressatus;
matrem excitavit vix, sed puellus — suffocatus.