36
Harrius Potter
excitaret Dudleum somno, ut eum vexaret modo? - tribus -duobus - uno secundo -BOMBUS.
casula tota intremuit et Harrius coepit sedere erectus, ianuam intuens. aliquis foris stabat, introitum pulsando petens.
— CAPUT QUARTUM —
Custos Clavium
BOMBUS. iterum pulsaverunt. Dudley repente excitatus est somno.
'ubi est tormentum?' inquit stulte.
turn fragor post tergum auditus est et Avunculus Vernon pedum impotens in conclave lapsus est. pyroballistum manibus tenebat - nunc sciebant quid fuisset in fasciculo longo et tenui quem secum attulerat.
'quis adest?' clamavit. 'cave - armatus sum!'
intervallum erat, tum -
FRAGOR!
ianua tanta vi percussa est ut tota a cardinbus avulsa crepitu maximo in solum prona ceciderit.
stabat in limine vir giganteus. vultus paene omnis celatus est crinibus longis et incomptis atque barba horrida et inculta, sed discemas oculos, splendentes more scarabeorum nigrorum sub crinibus promissis.
gigas se aegre in casulam inseruit, caput ita inclinans ut tectum modo stringeret. corpore demisso ianuam facile rursus in forma inclusit. sonitu tempestatis externae paulo minore facto, conversus omnes intuebatur.
'an potest fieri ut nobis potionem theanam paretis? difficile enim erat iter
spatiatus est ad grabatum in quo sedebat Dudley metu gelidus.
'fac loco cedas, o res ponderosa,' inquit ignotus. Dudley stridorem edidit et ruit se post matrem celatum quae, perterrita ipsa, post Avunculum Vernon subsidebat. 'en Harrius!' inquit gigas.
38
Harrius Potter
Harrius in vultum eius ferocem, barbaricum, obscurum suspiciens vidit oculos illos scarabaeicos contortos esse et sibi subridere.
'infans eras cum te novissime vidi,' inquit gigans. 'simillimus es patri, sed oculos habes matris.'
Avunculus Vernon sonitum fecit mirum et asperum.
'tibi impero, domine, ut statim discedas!' inquit. 'in loca privata vi intrasti!'
'fac taceas, Dursley, stultissime hominum,' inquit gigas. manum supra posteriorem partem grabati porrexit, subito motu pyroballistam e manibus Avunculi Vernon eripuit, in nodum flexit, haud aliter quam si e cummi facta esset, in angulum conclavis abiecit.
Avunculus Vernon iterum sonitum mirum fecit similem muri pede alicuius obtrito.
sed ad rem - Harri,' inquit gigas, a Dursleis aversus, 'feli-cissimus sis die natali. ecce! habeo aliquid tibi, potest fieri ut aliquando in eo consederim, sed sapor erit iucundus.'
de sinu interiore lacernae nigrae cistam paulo deformiorem deprompsit quam Harrius digitis trementibus aperuit. intus habebat libam magnam et glutinosam e socolata factam et saccharo viridi inscriptam Felix Sis Die Natali, Harri.
Harrius gigantem suspexit. 'gratias tibi ago,' dicere voluit, sed his verbis priusquam ad os pervenirent perditis, potius dixit, 'quisnam tu es?'
gigas cacchinavit.
'num omisi tibi dicere nomen meum? ego sum Rubeus Hagrid, Custos Clavium et Camporum apud Hogvartenses.'
manu ingenti porrecta bracchium totum Harrii agitavit.
'ubinam est ilia potio theana?' rogavit, manu manum Means, 'quodsi potionem paulo robustiorem habes, recusare nolim.'
camino inani cum fasciculis retorridis frustrorum fragilium aspecto infremuit. supra focum se inclinavit; non videre poterant quid faceret sed cum post secundum pedem referret, en, ignis ibi flagrabat. totam casulam illam tarn madidam lumine micanti complevit et Harrius sensit teporem se superlabentem quasi in balneum calidum immersus esset.
gigas in grabato resedit, qui pondere oppressus cedebat, et
Custos Clavium
39
res varias de sinu depromere coepit: fervefactorium aeneum, fasci-culum mollescens tomaculorum, rutabulum, vasculum theae decoquendae, cantharos nonnullos vix integros, ampullam nescio cuius liquoris sucini cuius haustum sumpsit antequam potionem theanam parare coepit. mox casula erat plena sonitus et odoris tomaculorum ferventium. nemo loquebatur dum gigas laborabat, sed ubi prima sex pinguia, sucosa, subusta tomacula de rutabulo deduxit, Dudley paulo inquietior factus est. Avunculus Vemon acriter dixit, 'noli quidquam tangere tibi ab isto datum, Dudley.' gigas cacchinavit ambigue.
'tarn obesus est filius tuus, Dursley, ut non sit magis sagi-nandus. non opus est ut crucieris.'
tomacula Harrio tradidit, qui ita esuriebat ut nil unquam melius gustavisset, sed nihilominus oculos a gigante avertere non poterat. denique, cum nemo, ut videbatur, quidquam expli-caturus esset, inquit, 'da veniam, quaeso, sed re vera adhuc nescio quis tu sis.'
gigas, haustu theanae potionis sumpto, os manu aversa tersit.
'me Hagrid appella,' inquit, 'omnes id faciunt. et sicut dixi, ego sum Custos Clavium apud Hogvartenses - scilicet Scholam Hogvartensem bene novisti.'
'hem - non novi earn,' inquit Harrius.
Hagrid videbatur stupere.
'me paenitet,' inquit Harrius celeriter.
'te paenitetV latravit Hagrid conversus ut Dursleos intueretur qui in umbras refugerunt. 'oportet eos paenitere! cognoveram te epistulas non accipere sed nunquam, pro dolor, in mentem incidit te ne novisse quidem Scholam Hogvartensem! an nunquam animo agitavisti ubi parentes omnia didicissent?'
'quidnam didicerunt illi?'
'QUID DIDICERUNT?' intonuit Hagrid. 'manedum secundum modo unum!'
surrexerat saliens. iratus casulam totam implere videbatur. Durslei tremebant iuxta parietem summissi.
'num vultis mihi dicere,' fremens Dursleos allocutus est, 'hunc puerum - hunc puerum! - nihil scire de RE ULLA?'
Harrius putavit eum nimium dixisse; se scholam frequen-tavisse, se magistris satis placuisse.