Statius: Silvae 2,4 Psittacus eiusdem Psittace, dux volucrum, domini facunda voluptas, humanae sollers imitator, psittace, linguae, quis tua tam subito praeclusit murmura fato? hesternas, miserande, dapes moriturus inisti nobiscum, et gratae carpentem munera mensae errantemque toris mediae plus tempore noctis vidimus, adfatus etiam meditataque verba reddideras. at nunc aeterna silentia Lethes ille canorus habes, cedat Phaethontia vulgi fabula: non soli celebrant sua funera cygni. At tibi quanta domus rutila testudine fulgens, conexusque ebori virgarum argenteus ordo, argutumque tuo stridentia limina cornu, et, querulae iam sponte, fores! vacat ille beatus carcer et augusti nusquam convicia tecti! Huc doctae stipentur aves, quis nobile fandi ius Natura dedit: plangat Phoebeius ales auditasque memor penitus dimittere voces sturnus et Aonio versae certamine picae, quique refert iungens iterata vocabula perdix, et quae Bistonio queritur soror orba cubili: ferte simul gemitus cognataque ducite flammis funera et hoc cunctae miserandum addiscite carmen: ‘Occidit aeriae celeberrima gloria gentis psittacus, ille plagae viridis regnator Eoae; quem non gemmata volucris Iunonia cauda vinceret aspectu, gelidi non Phasidis ales, nec quas umenti Numidae rapuere sub austro, ille salutator regum nomenque locutus Caesareum et queruli quondam vice functus amici, nunc conviva levis monstrataque reddere verba tam facilis! quo tu, Melior dilecte, recluso numquam solus eras. at non inglorius umbris mittitur: Assyrio cineres adolentur amomo et tenues Arabum respirant gramine plumae Sicaniisque crocis; senio nec fessus inerti scandet odoratos Phoenix felicior ignes.’ Catullus, Carm. 3: Lūgēte, Ō Venerēs Cupīdinēsque, et quantum est hominum venustiōrum: passer mortuus est meae puellae, passer, dēliciae meae puellae, quem plūs illa oculīs suīs amābat. nam mellītus erat suamque nōrat ipsam tam bene quam puella mātrem, nec sēsē ā gremiō illīus movēbat, sed circumsiliēns modo hūc modo illūc ad sōlam dominam ūsque pīpiābat. qui nunc it per iter tenebricōsum illūc, unde negant redīre quemquam. at vōbīs male sit, malae tenebrae Orcī, quae omnia bella dēvorātis: tam bellum mihi passerem abstulistis ō factum male! ō miselle passer! tuā nunc operā meae puellae flendō turgidulī rubent ocellī. Passer Mortuus Est: Edna St. Vincent Millay - 1892-1950 Death devours all lovely things; Lesbia with her sparrow Shares the darkness,—presently Every bed is narrow Unremembered as old rain Dries the sheer libation, And the little petulant hand Is an annotation. After all, my erstwhile dear, My no longer cherished, Need we say it was not love, Now that love is perished? Passer Mortuus Est - YouTube Statius: Silvae 2,7 Genethliacon Lucani ad Pollam Genethliacon Lucani ad Pollam in: Silvae Book II (brill.com) Lucani proprium diem frequentet, quisquis collibus Isthmiae Diones docto pectora concitatus oestro pendentis bibit ungulae liquorem. ipsi, quos penes est honor canendi, vocalis citharae repertor Arcas et tu Bassaridum rotator Euhan et Paean et Hyantiae sorores, laetae purpureas novate vittas, crinem comite, candidamque vestem perfundant hederae recentiores. docti largius evagentur amnes, et plus Aoniae virete silvae, et, si qua patet aut diem recepit, sertis mollibus expleatur umbra. centum Thespiacis odora lucis stent altaria victimaeque centum, quas Dirce lavat aut alit Cithaeron: Lucanum canimus, favete linguis, vestra est ista dies, favete, Musae, dum qui vos geminas tulit per artes, et vinctae pede vocis et solutae. Romani colitur chori sacerdos. Felix—heu nimis!—et beata tellus, quae pronos Hyperionis meatus summis Oceani vides in undis stridoremque rotae cadentis audis, quae Tritonidi 3 fertiles Athenas unctis, Baetica, provocas trapetis: Lucanum potes imputare terris! hoc plus quam Senecam dedisse mundo aut dulcem generasse Gallionem. attollat refluos in astra fontes Graio nobilior Melcte Baetis; Baetim, Mantua, provocare noli. Natum protinus atque humum per ipsam primo murmure dulce vagientem blando Calliope sinu recepit, tum primum posito remissa luctu longos Orpheos exuit dolores et dixit: ‘puer o dicate Musis, longaevos cito transiture vates, non tu flumina nee greges ferarum nee plectro Getieas movebis ornos, sed septem iuga Martiumque Thybrim et doctos equites et eloquente cantu purpureum trabes senatum, nocturnas alii Phrygum ruinas et tardi reducis vias Ulixis et puppem temerariam Minervae, trita vatibus orbita, sequantur: tu carus Latio memorque gentis carmen fortior exseris togatum. ac primum teneris adhuc in annis hides Hectora Thessalosque currus et supplex Priami potentis aurum, et sedes reserabis inferorum, ingratus Nero dulcibus theatris et noster tibi proferetur Orpheus. dices culminibus Remi vagantis infandos domini nocentis ignes. hinc castae titulum decusque Pollae- iocunda dabis adlocutione. mox coepta generosior iuventa albos ossibus Italis Philippos et Pharsalica bella detonabis, convulsum ducis inter arma divi, libertate gravem pia Catonem et gratum popularitate Magnum. tu Pelusiaci scelus Canopi deflebis pius et Pharo cruenta Pompeio dabis altius sepulcrum. haec primo iuvenis canes sub aevo, ante annos Culicis Maroniani. cedet Musa rudis ferocis Enni et docti furor arduus Lucreti, et qui per freta duxit Argonautas, et qui corpora prima transfigurat. quid maius loquar? ipsa te Latinis Aeneis venerabitur canentem. nec solum dabo carminum nitorem, sed taedis genialibus dicabo doctam atque ingenio tuo decoram, qualem blanda Venus daretque Iuno forma, simplicitate, comitate, censu, sanguine, gratia, decore, et vestros hymenaeon ante postes festis cantibus ipsa personabo. o saevae nimium gravesque Parcae! o numquam data longa fata summis! cur plus, ardua, casibus patetis? cur saeva vice magna non senescunt? sic natum Nasamonii Tonantis post ortus obitusque fulminatos angusto Babylon premit sepulcro. sic fixum Paridis manu frementis Peliden Thetis horruit cadentem. sic ripis ego murmurantis Hebri non mutum caput Orpheos sequebar. sic et tu—rabidi nefas tyranni!—iussus praecipitem subire Lethen, dum pugnas canis arduaque voce das solacia grandibus sepulcris, —o dirum scelus! o scelus!—tacebis.’ sic fata est leviterque decidentes abrasit lacrimas nitente plectro. At tu, seu rapidum poli per axem Famae curribus arduis levatus, qua surgunt animae potentiores, terras despicis et sepulcra rides; seu pacis merito nemus reclusi felix Elysii tenes in oris, quo Pharsalica turba congregatio, et te nobile carmen insonantem Pompei comitantur et Catones, seu magna sacer et superbus umbra noscis Tartaron et procul noeentum audis verbera pallidumque visa matris lampade respicis Neronem, adsis lucidus et vocante Polla unum, quaeso, diem deos silentum exores: solet hoc patere limen ad nuptas redeuntibus maritis. haec te non thiasis procax dolosis falsi numinis induit figura, ipsum sed colit et frequentat ipsum imis altius insitum medullis, ac solacia vana subministrat vultus, qui simili notatus auro stratis praenitet incubatque somno securae. procul hinc abite, Mortes: haec vitae genialis est origo. cedat luctus atrox genisque manent iam dulces lacrimae dolorque festus, quicquid fleverat ante, nunc adoret. Somnus 5,4 Crimine quo merui, iuvenis placidissime divum, quove errore miser, donis ut solus egerem, Somne, tuis? tacet omne pecus volucresque feraeque et simulant fessos curvata cacumina somnos, nec trucibus fluviis idem sonus; occidit horror aequoris, et terris maria adclinata quiescunt. septima iam rediens Phoebe mihi respicit aegras stare genas; totidem Oetaeae Paphiaeque revisunt lampades et totiens nostros Tithonia questus praeterit et gelido spargit miserata flagello. unde ego sufficiam? non si mihi lumina mille, quae sacer alterna tantum statione tenebat Argus et haud umquam vigilabat corpore toto. at nunc heu! si aliquis longa sub nocte puellae brachia nexa tenens ultro te, Somne. repellit, inde veni nec te totas infundere pennas luminibus compello meis—hoc turba precetur laetior—: extremo me tange cacumine virgae, sufficit, aut leviter suspenso poplite transi. Martialis epigrammata 7, 21 (unive.it) 7,21 Haec est illa dies, magni quae conscia partus Lucanum populis et tibi, Polla, dedit. Heu! Nero crudelis nullaque inuisior umbra, Debuit hoc saltem non licuisse tibi. Vatis Apollinei magno memorabilis ortu Lux redit: Aonidum turba, fauete sacris. Haec meruit, cum te terris, Lucane, dedisset, Mixtus Castaliae Baetis ut esset aquae. Phoebe, ueni, sed quantus eras cum bella tonanti Ipse dares Latiae plectra secunda lyrae. Quid tanta pro luce precer? tu, Polla, maritum Saepe colas et se sentiat ille coli. 11 Cogis me calamo manuque nostra Emendare meos, Pudens, libellos. O quam me nimium probas amasque Qui uis archetypas habere nugas! 14 Accidit infandum nostrae scelus, Aule, puellae; Amisit lusus deliciasque suas: Non quales teneri plorauit amica Catulli Lesbia, nequitiis passeris orba sui, Vel Stellae cantata meo quas fleuit Ianthis, Cuius in Elysio nigra columba uolat: Lux mea non capitur nugis neque moribus istis Nec dominae pectus talia damna mouent: Bis senos puerum numerantem perdidit annos, Mentula cui nondum sesquipedalis erat. Martialis, Liber spectaculorum 17 Quod pius et supplex elephas te, Caesar, adorat hic modo qui tauro tam metuendus erat, non facit hoc iussus, nulloque docente magistro, crede mihi, nostrum sentit et ille deum. 18 Lambere securi dextram consueta magistri tigris, ab Hyrcano gloria rara iugo, saeua ferum rabido lacerauit dente leonem: res noua, non ullis cognita temporibus. Ausa est tale nihil, siluis dum uixit in altis: 5 postquam inter nos est, plus feritatis habet. 20 Cum peteret pars haec Myrinum, pars illa Triumphum, promisit pariter Caesar utraque manu. Non potuit melius litem finire iocosam. O dulce inuicti principis ingenium! 32 Cedere maiori uirtutis fama secunda est. Illa grauis palma est, quam minor hostis habet. Apophoreta XVIII Porri sectivi Fila Tarentini graviter redolentia porri Edisti quotiens, oscula clusa dato LXXIII Psittacus Psittacus a vobis aliorum nomina discam: Hoc didici per me dicere CAESAR HAVE. Xenia XXXVII. SCRINIUM. Selectos nisi das mihi libellos, admittam tineas trucesque blattas. CXC. TITUS LIVIUS IN MEMBRANIS. Pellibus exiguis artatur Livius ingens, quem mea non totum bibliotheca capit. CXCIV. LUCANUS. Sunt quidam qui me dicant non esse poëtam: sed qui me vendit bybliopola putat. CXCV. CATULLUS. Tantum magna suo debet Verona Catullo, quantum parva suo Mantua Vergilio. Epigrammata Epig. 1,34 Incustoditis et apertis, Lesbia, semper Liminibus peccas nec tua furta tegis, Et plus spectator quam te delectat adulter Nec sunt grata tibi gaudia si qua latent. At meretrix abigit testem ueloque seraque Raraque Submemmi fornice rima patet. A Chione saltem uel ab Iade disce pudorem: Abscondunt spurcas et monumenta lupas. Numquid dura tibi nimium censura uidetur? Deprendi ueto te, Lesbia, non futui. Epig. 1,35 Versus scribere me parum seueros Nec quos praelegat in schola magister, Corneli, quereris: sed hi libelli, Tamquam coniugibus suis mariti, Non possunt sine mentula placere. Quid si me iubeas thalassionem Verbis dicere non thalassionis? Quis Floralia uestit et stolatum Permittit meretricibus pudorem? Lex haec carminibus data est iocosis, Ne possint, nisi pruriant, iuuare. Quare deposita seueritate Parcas lusibus et iocis rogamus, Nec castrare uelis meos libellos. Gallo turpius est nihil Priapo. Epig. 2,4 O quam blandus es, Ammiane, matri! Quam blanda est tibi mater, Ammiane! Fratrem te uocat et soror uocatur. Cur uos nomina nequiora tangunt? Quare non iuuat hoc quod estis esse? Lusum creditis hoc iocumque? non est: Matrem, quae cupit esse se sororem, Nec matrem iuuat esse nec sororem. Epig. 9,47 Democritos, Zenonas inexplicitosque Platonas Quidquid et hirsutis squalet imaginibus, Sic quasi Pythagorae loqueris successor et heres. Praependet sane nec tibi barba minor: Sed, quod et hircosis miserum est et turpe pilosis, In molli rigidam clune libenter habes. Tu, qui sectarum causas et pondera nosti, Dic mihi, percidi, Pannyche, dogma quod est?